همزمان با روز تولد رضا رویگری بخش هایی از مصاحبه او با پروژه تاریخ شفاهی موزه سینما منتشر شد.
به گزارش گروه فرهنگ خبرگزاری آگاه، موزه سینمای ایران در ادامه انتشار سلسله نشست‌های تاریخ شفاهی خود به مناسبت زادروز «رضا رویگری» بازیگر پیشکسوت سینما،تئاتر و تلویزیون ایران بخش‌هایی از گفت‌وگوی تاریخ
شفاهی این هنرمند را که شهریورماه ۱۴۰۰ انجام داده را منتشر کرده است که در زیر می‌خوانید.
رضا رویگری با بیان اینکه زیر بازار امام‌زاده صالح تجریش به دنیا آمده است، گفت: زمانی که کودک بودم یک سینما بنام سینما بهار نزدیک خانه ما وجود داشت که در آن فیلم نمایش داده می‌شد و من هم دوست داشتم فیلم‌ها زود به زود عوض شود و بروم فیلم‌های بیشتری ببینم.
برای خرید بلیت فیلم‌ها پول هم نداشتم ، زیر چادر خانم‌ها مخفی می‌شدم و یواشکی به داخل سالن سینما برای دیدن فیلم‌ها می‌رفتم.
وی ادامه داد: در خانواده ما هیچ کسی به سینما علاقه نداشت و تنها فردی که علاقه‌مند به سینما و فیلم دیدن بود فقط من بودم. یادم می‌آید در کودکی پوست هندوانه را روی سرم می‌گذاشتم و دو تا پر داخلش می‌گذاشتم شبیه کلاه‌خود می‌شد و یک پیت حلبی و چوب برمی‌داشتم
و با بچه‌ها رستم و سهراب را در کوچه بازی می‌کردیم و این تنها تفریحی بود که من را به سینما وصل می‌کرد.
وی با اشاره به اینکه علاقه‌اش به بازیگری از سینما بهار شروع شد، گفت: با دوستانم دم درب سینما بهار می‌رفتیم و به شوخی به آن‌ها می‌گفتم یک روزی اسم من بالای درب این سینما می‌خورد. خنده دارهم بود چه کسی فکر می‌کرد رضا رویگری پسر حاج مجتبی رویگری
مذهبی روزی بازیگر سینما شود.
رویگری با بیان اینکه اولین کارم به‌صورت حرفه‌ای «عبادتی بر زندگی‌نامه حسین بن منصور حلاج» بود، افزود: در کارگاه نمایش چند گروه بود که کار می‌کردیم گروه اسماعیل خلج به دلیل اینکه کارهای کوچه‌بازاری می‌نوشت اسم گروهمان «کوچه» بود و اسم گروه آربی آوانسیان
بازیگران شهر بود. چند گروه بودیم و من در اکثر کارهای آقای خلج می‌خواندم و آواز خواندن جدی من در همین کارها آغاز شد .
وی درباره تلاوت قرآن و خوانندگی خود توضیح داد: پدرم مذهبی بود و خیلی دلش می‌خواست من روحانی شوم . یادم می‌آید یک آقایی بنام سید فخرالدین طاهری در مسجد اعظم تجریش امام جماعت بود که با ما قرآن کار می‌کرد و من به دلیل اینکه صدایم خوب بود بیشتر با اذان
من در محله‌مان، سحری و افطار می‌خوردند. در آن زمان پنج نفر بودیم که اذان می‌گفتیم و من به زیر شیروانی می‌رفتم و اذان می‌خواندم.
رویگری خاطرنشان کرد: در روی صحنه بهترین دانشگاه‌ها را رفتم و هر چیزی که مردم از من می‌بینند همه را روی صحنه تئاتر آموختم. تئاتر زیاد کار کردم و زمانی که سر صحنه تئاتر بودم پیشنهاد کار سینمایی هم داشتم. قرار بود داریوش مهرجویی فیلمی بنام الموت بسازد و با
بازیگران کارگاه نمایش که من هم جز آن‌ها بودم کار کند اما ساخته نشد. مهرجویی همیشه تماشاگر تئاترهای ما بود.
وی با اشاره به صحبت مسعود نجفی مبنی بر اینکه عقاب‌ها اولین فیلم سینمایی شما بوده که شروع خوبی به همراه داشته است، گفت: زنده‌یاد ساموئل خاچیکیان من را در تلویزیون دیده بود و من را برای عقاب‌ها که داستان آن درباره جنگ ایران و عراق انتخاب کرد و در آن زمان
دستمزدم برای آن فیلم ۱۵ هزار تومان بود؛ دستمزدهایی که امروز گرفته می‌شود حتی در رویای ما هم نبود .
وی درباره فیلم« شب بیست و نهم» نیز بیان داشت: الآن‌هم که آن فیلم را می‌بینم خودم از بعضی سکانس‌ها می‌ترسم . یکی از مواردی که در حرفه بازیگری برای خودم هم جذاب است اینکه تقریباً همه ژانرها (وحشت، اجتماعی، تاریخی و ... ) را بازی کرده‌ام.
رویگری درباره حضورش در فیلم «اجاره‌نشین‌ها» نیز گفت: وقتی داریوش مهرجویی پیشنهاد بازی در این فیلم را به من داد با کمال میل پذیرفتم زیرا همه علاقه‌مند هستند تا با چنین کارگردانی کار کنند. «اجاره‌نشین‌ها» فیلم طنز موقعیت بود. البته اگر از پشت‌صحنه هم فیلم‌برداری
می‌شد خوب بود زیرا لحظات بامزه و شادی به همراه داشت وجز فیلم‌هایی است که در پرونده کاری‌ام به آن افتخار می‌کنم.
در ادامه این گفتگو مسعود نجفی با بیان اینکه با اجاره‌نشین‌ها فضای کاری شما عوض شد، رویگری گفت: مهرجویی کارگردانی جهانی و خوب بود و شناخت بسیار خوبی از سینما داشت. اجاره‌نشین‌ها تنها فیلم کمدی موقعیت بود که در ایران ساخته شد. یادم می‌آید در
سینما فرهنگ با مردم این فیلم را دیدم و برای صحنه‌های کمدی آن‌قدر خندیدم از پشت افتادم. داریوش مهرجویی اغلب تئاترها را می‌بیند و بیشتر از بازیگران تئاتر در کارهایش استفاده می‌کند البته سیروس الوند هم همین کار را انجام می‌دهد.
رویگری ادامه داد: برای انتخاب نقش‌ها دیالوگ برایم اهمیت زیادی دارد و من معتقدم بازیگر توسط دیالوگ می‌تواند به نقش مورد نظر خود برسد و خوب بدرخشد. زنده‌یاد علی حاتمی و داوود میرباقری در نوشتن دیالوگ‌ها فوق‌العاده هستند. دیالوگی که از ایشان در فیلم
مادر همیشه به یادم مانده است اینکه « ناله آب از ناهمواری زمین است».
وی در ادامه بیان داشت: باید به یاد داشته باشیم که اگر با یک بازیگر بزرگ کار کنیم خودمآن‌هم به سطوح بالاتری می‌رسیم به‌عنوان‌مثال، در بازی پینگ‌پنگ وقتی یک ورزشکار نتواند جواب کات‌ها را بدهد طبیعتاً بازی خوب نمی‌شود در سینما هم به همین شکل است زمانی که یک
بازیگر بزرگ روبروی ما باشد طوری بازی می‌کنیم که ما هم مجبور شویم خودمان را به آن سطح برسانیم و این برای یک بازیگر بسیار خوب است.
رویگری همچنین افزود: از قدیم گفته‌اند که بازیگر دو بار می‌میرد یک‌بار زمانی که مثل همه آدم‌های دیگر می‌میرد و یک‌بار زمانی که کار نمی‌کند زیرا عشق بازیگر کار و بازی است و زمانی که کار نکند دل‌شکسته می‌شود.مردم همیشه به من محبت داشتند و من هم از آن‌ها تشکر می‌کنم
ما مردم بسیار خوب و قدرشناسی داریم.
وی درباره بهترین نقش‌آفرینی‌های خود گفت: بهترین بازی من در فیلم «بوتیک» ساخته حمید نعمت‌الله بوده است و آن فیلم را خیلی دوست دارم اما مردم نقش کیان در مختارنامه را خیلی دوست داشتند و بازخوردهای خوبی برای این نقش گرفتم.
رویگری خاطرنشان کرد: در مختارنامه بدل نداشتم و تمامی سوارکاری‌ها را خودم انجام دادم . کاری بود که شاید برای یک بازیگر سال‌ها باید کار کند تا چنین نقشی برای او نوشته شود اما این اتفاق خوب برای من افتاد. داوود میرباقری تأکید کرده بود نقش کیان فقط برای رضا رویگری
است و دیگران را گریم نکنید و نیاورید برای این نقش. یکی از جذابیت‌های نقش من در مختار این بود که کاملاً ایرانی بود.
رویگری با اشاره به فعالیت‌های خود در حوزه موسیقی نیز گفت: سه آلبوم از عشق گفتن، غوغا و کازابلانکا را وارد بازار موسیقی کردم و بسیاری از آهنگ‌ها را خودم گفتم.
وی درباره اجرای آهنگ «ایران ایران» نیز توضیح داد: زمستان ۵۷ بود آقای فریدون خوشنود به خانه من آمد و گفت یک آهنگ دارد و می‌خواهد من آن‌ها بخوانم . صدایی جدید و ناشناخته می‌خواست و صدای من را از تئاتر شنیده بود. کار متفاوتی بود؛ در منزلشان ملودی را با
پیانو زد و شعر آن‌هم درباره اتفاقات آن روزها بود. به استودیو رفتیم ۲۶ دی ۵۷ می‌خواستیم ضبط کنیم؛ شب‌های حکومت نظامی بود در استودیویی در یک زیرزمین ضبط کردیم. برای بخش‌های الله الله چند دانشجو را آوردند و با من همراه شدند و در شرایط سختی ضبط کردیم.
رویگری ادامه داد: من معتقدم صدایی چیزی است که خداوند در حنجره هر آدمی می‌گذارد اما من برای بازیگری زحمت زیادی کشیدیم و به همین دلیل به بازیگری بیشترعلاقمند هستم و در این حوزه فعالیت بیشتری داشتم. از من که گذشت اما قدر هنرمندانی که هستند را
باید بیشتر بدانیم هنرمندانی که هستند و کسانیکه قرار است در آینده از بزرگان سینما شوند.
لازم به یادآوری است؛ موزه سینمای ایران به‌عنوان مجموعه‌ای فرهنگی و تاریخی که روایتگر سیر تاریخ و تحولات سینمای ایران است ضمن آرزوی سلامتی و بهبودی برای این هنرمند پیشکسوت خود را موظف می‌داند نظرات و دیدگاه‌های سینماگران باتجربه و پیشکسوت را جمع‌آوری کرده
تا نسل‌های آینده با نگاه و مسیر زندگی و نحوه خلق و شکل‌گیری آثار هنرمندان و صاحب‌نظران هنر سینما آشنا شوند.
انتهای خبر/11463/