"شادروان" به کارگردانی حسین نمازی نقدی طنز بر یک رفتار اجتماعی غلط است که در روایت قصه های فرعی چندان کامیاب نیست.
یک ظرف چلوکباب مرغوب و مطلوب را تصور کنید که با چند کلم فاسد و یک گوجه گندیده تزئین شده است؛ این شاید بهترین توصیف برای فیلم «شادروان» به کارگردانی حسین نمازی باشد.
داستان اصلی فیلم سرگرم کننده و جذاب است. یک نقد درست به یک رفتار اجتماعی غلط با چاشنی مناسب طنز و بازی‌های خوب، اما در کنار آن داستانک‌هایی به کار وصله و پینه شده که باعث سوال‌های جدی در ذهن مخاطب می‌شود.
«شادروان» به خوبی رفتار اجتماعی باب شده در جامعه مبنی بر حضور چندین روزه تمام اقوام و فامیل در منزل متوفی را نقد می‌کند و ناپسندی این رفتار را با کمی اغراق در فضایی کمدی پیش روی مخاطب می‌آورد.
بهرحال نباید فراموش کرد که میان تسلی دادن به بازماندگان و در کنار آنها بودن با کنگر خوردن و لنگر انداختن در منزل متوفی تفاوت است. چه بسا محدودیت‌های قانونی مثل بسته
شدن حساب فرد تازه درگذشته تا زمان انحصار وراثت که باعث تغییر وضعیت اقتصادی خانواده بازمانده می‌شود و توان پذییرایی‌های چندین شبانه روزی از خیل عظیم مهمانان باربط و بی‌ربط را از خانواده بازمانده سلب می‌کند.
هرچقدر که «شادروان» حسین نمازی در نکوهش این رفتار غلط اجتماعی موفق عمل کرده و با آن به عنوان محور اصلی قصه به خوبی شوخی کرده، اما داستانک‌های جانبی چندان مناسب نیست.
اینکه چرا باید در دنیای چنین قصه‌ای زنی درگیر انتخاب بین همسر سابقش و عشق فعلی‌اش بشود، اصلی ترین سوال درباره این داستانک‌هاست. البته قابل درک است که نمازی در
قامت نویسنده و کارگردان اثر قصد داشته به مشکلات مهاجران افغانستانی در رسیدن به حداقل‌هایی مثل مدارک شناسایی معتبر هم اشاره‌ای داشته باشد، اما گره زدن این اتفاق به چیزی شبیه مثلثی عشقی شاید وصله ناجوری برای قصه به شمار برود.
می‌توان گفت «شادروان» یک مجموعه از بازی‌های خوب و قابل قبول است که در این بین بهرنگ علوی در نقش دایی و سینا مهراد در نقش نادر. گرچه ایفای نقش هیچ یک از
آرتیست‌های این اثر درخشان و ماندگار نیست اما در مجموع بازی ضعیف و ناامیدکننده‌ای هم در کار نیست. شاید بتوان گفت یک مجموعه از متوسط‌های رو به بالا، یک میانگین ۷۰ از نمره‌هایی که نه عددی زیر ۳۰ دارد و نه نمره‌ای بالای ۹۰.
گلاره عباسی در نقش یک زن افغان باورپذیر ظاهر شده و به مدد گریمی مناسب و لهجه‌ای قابل قبول مخاطب را راضی نگه می‌دارد.بهرنگ علوی در یک شخصیت چند وجهی خوب
ظاهر شده تا حدی که دور از ذهن نیست اگر در لیست کاندیداهای بهترین نقش مکمل مرد باشد.
سینا مهراد پسر مودب و ماخوذ به حیای سریال‌های حامد عنقا به خوبی از پس ایفای نقش در قالب پسری کج‌دست که با نظافت و تمیزی هم بیگانه است، برآمده و کاملا برای
مخاطب باورپذیر ظاهر شده است. در کنار این مجموعه از بازیگران اصلی، بازیگران نقش‌های فرعی هم قابل قبول ظاهر شده‌اند.
به نظر اگر برخی از شوخی‌ها اندکی مودبانه‌تر بود و از دایره ادب خارج نمی‌شد، این فیلم یک انتخاب شیرین و بجا برای تعطیلات یک خانواده بود.
بهرحال «شادروان» در میانه ریتم فیلم‌های جدی و بعضا تلخ جشنواره فیلم فجر یک فضای متفاوت و شاداب را برای مخاطبان فراهم کرد، اما نمی‌توان آن را یک کار ماندگار در بین
فیلم‌های طنز و کمدی دانست. این اثر سرگرم کننده آنطور نیست که مخاطبی بخواهد دو سه باره آن را ببیند و با خاطراتش بخندد.
انتهای خبر/11646/