علی‌اصغر راسخ‌راد در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، درباره فعالیت‌های کاری خود در سال 99 گفت: من در سالی که پشت سرگذاشتیم، برخلاف سال 1398  که نمایش «مده‌آ» را در تالار قشقایی روی صحنه بردم، کار شاخصی نداشتم. خودم اعتقاد دارم که تئاتر با حضور و استقبال تماشاگران است که معنا پیدا می‌کند. وقتی تماشاگر در سالن احساس آرامش و اطمینان نداشته باشد و خودمان هم این اطمینان را نداشته باشیم نمی‌شود به راحتی کار کرد.

این کارگردان تئاتر افزود: به همین خاطر امسال کاری نکردم و به دوستانم نیز پیشنهاد کردم که خیلی دنبال اجرا نباشند. بگذارند «بگذرد این روزگار تلخ‌تر از زهر تا بار دگر روزگار چون شکر آید» و بعد در آن شرایط امن و مناسب کارها را اجرا کنند. به هر حال رکن اصلی تئاتر، مخاطبان هستند و تئاتر با تماشاگر حاضر و زنده معنا پیدا می‌کند در حالی که کرونا پدیده‌ای کاملاً ضداجتماع و جمع‌شدن است.

راسخ‌راد اظهار کرد: البته قالب‌های دیگری در این یک سال توسط دوستان پیگیری شد که  ناگزیر بود و تا اندازه‌ای چراغ تئاتر را روشن نگه داشت.مرکز هنرهای نمایشی، تلویزیون تئاتر را راه‌اندازی کرد یا اجراهایی را به صورت آنلاین داشتیم. اما تئاتری که من می‌شناسم باید با حضور تماشاگر باشد و در  این مدیوم ها تعریف نمی‌شود. اگر بخواهیم مدیم دیگری داتشه باشیم تعریف و ملزومات دیگری خواهد داشت.

مدیر کانون نمایش‌های آیینی و سنتی در ادامه افزود: این مدیوم‌های جدید مزیت‌ها و معایبی دارد که باید بررسی شود و بر اساس آن، فضا و  کارگردانی جدید تعریف شود. به هر حال فیلم‌تئاتر با اجرای زنده تئاتر متفاوت است و دکوپاژ و کارگردانی متفاوت و در نتیجه مهارت‌های متفاوتی  را می‌طلبد، اما به هرحال به عنوان یک راه حل مقطعی و حداقلی می‌شود به آن نگاه کرد.

راسخ‌راد درباره مباحثی که درباره احتمال ایجاد حصار در اطراف مجموعه تئاتر مطرح شده است نیز گفت: مجموعه تئاتر شهر حدود  پنج دهه است که در قلب فرهنگی پایتخت قرار دارد و همه اهالی تئاتر با آن خاطره دارند. این فضا نمی‌تواند از جامعه و فضاهای اطرافش دید و رابطه آن را حتی از لحاظ بصری  با مردم قطع کرد.  

وی عنوان کرد: این‌ها هم بخشی از حقیت جامعه ما هستند و ما داریم برای همین مردم کار می‌کنیم فرهنگ در تعامل با همین مردم شکل می‌گیرد و این بنا مال همین مردم است؛ بنابراین با جداسازی آن خیلی موافق نیستم.

این کارگردان تئاتر افزود: با این حال واقعیت‌هایی هم وجود دارد و اتفاقات نامطلوبی در اطراف این مجموعه شکل می‌گیرد که نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد. آسیب‌های اجتماعی و تجمع دستفروشان باعث مشکلات زیادی می‌شود که در کار  فعالان تئاتر و تماشاگرانی که به این مجموعه مراجعه می‌کنند خلل ایجاد می‌کند.

راسخ‌راد اظهار کرد: امیدوارم  سطح فرهنگی و اقتصادی جامعه به حدی برسد که دیگر شاهد چنین فضایی نباشیم، اما به نطر من باید به دنبال یک راهکار بینابینی بود. در دوره‌ای همه بوستان‌ها و مراکز تفریحی  و رفاهی ما محصور بودند و بعد این حصارها برداشته شد که تأثیرات روانی خوبی روی شهروندان داشت. حال اگر ما بخواهیم این فضاها را محصور کنیم به نوعی بازگشت به گذشته و پاک‌کردن صورت مسئله خواهد بود.

وی با اشاره به احداث مجموعه پردیس تهران در منطقه خاوران نیز گفت: این مجموعه فرهنگی و هنری با این هدف ساخته شد که به آن منطقه از حیث فرهنگی جان بدهد و ویژگی‌های هنری آن جا را پررنگ تر کند. طرح ساخت سالن‌های تئاتر در آن منطقه فکر خوبی بود، اما بازهم نمی‌توان از واقعیت جامعه فرار کرد. به هر حال دسترسی فعالان حوزه تئاتر و علاقه‌مندان به این هنر به این سالن سخت است یعنی مسیرها معمولاً دور است و امکانات حمل و نقل عمومی هم به خوبی پیش‌بینی نشده است.

این کارگردان و مدرس تئاتر افزود: از طرف دیگر وقتی این مجموعه ساخته شد باید با یک برنامه‌ریزی اصولی و در یک بازه زمانی طولانی برای گروه‌های شناخته‌شده تئاتری تسهیلات و امکاناتی فراهم می‌کردند که در آن جا اجرابروند. از سوی دیگر باید برای ساکنان منطقه هم بسته‌های تشویقی مثل بلیت‌های تئاتر تخفیف‌دار فراهم می‌شد تا آنها نیز به تماشای تئاتر خو بگیرند.

راسخ راد گفت: البته همان‌گونه که اشاره کردم این وضعیت باید در یک برنامه چند ساله اجرا می‌شد و  اقدامات موردی کوتاه‌مدت جواب نمی‌دهد. تئاتر باید جریان داشته باشد و این جریان داشتن هم مستلزم اختصاص بودجه است. برای ساخت و نگهداری پردیس تئاتر تهران هزینه زیادی شد،اما این هزینه،گام اولیه و صرفاً ایجاد یک کالبد است. برای این که به این کالبد روح و حرکت ببخشیم باید تولید مستمر تئاتر داشته باشیم تا مخاطب را جذب کند.طبیعی است که حداقل در ابتدای این راه باید هزینه کرد تا هم گروه‌های تئاتری و هم تماشاگران این مجموعه را بهتر بشناسند.

انتهای خبر/8085/